Başımız sağ olsun demeye utanıyorum.

Şehit haberlerini duyunca iştahım kesiliyor.

Birileri bir senaryo yazıyor ve yönetiyor.

Başkaları onu ciddiye alıyor ve önlemler adı altında operasyonlar yapılıyor.

Kurşunlar atılıyor, bombalar patlıyor, füzeler uçuyor, toplar ateşleniyor, uçaklar bombalıyor, mayınlar bedenleri biçiyor ve insanlar ölüyor.

Kim bu insanlar, neredeler ve nereliler.

Halk ölüyor, asker ölüyor, çocuk ölüyor, yaşlı veya genç ölüyor.

Ölenlere bir bakın hele, insanlık ölüyor.

Garip guraba, fakir fukara çocukları birer birer düşüyor toprağa.

Kimileri şehit oluyor, kimileri leş oluyor. Fakat değişmeyen tek şey, zenginler daha zengin oluyor, fakirler ise ölüyor.

Zenginin oğlu barlarda, kulüplerde, zevk sefa peşinde, fakirin oğlu vatan derdinde. Zenginler savaşı planlıyor, fakirlere düşen rol ölüm.

Hangi tarafta olursa olsun, fıtrat değişmiyor.

Sonra törenler başlıyor, aileye taziye, anne ve babaya para, eşe ve çocuklara maaş bağlanıyor, 3 gün sonra, senede bir hatırlanmak üzere unutuluyor.

Birileri de çıkıp; başımız sağ olsun, mekanları cennet olsun gibi cümleler kuruyor.

Vicdanı olanların içi sızlıyor, yüreği yanıyor.

Kandan beslenenler ise ticaretlerine devam ediyor.

Sonra herkes memnun oluyor, bir sonraki şehit haberlerine kadar herkes sus pus, herkes ikiyüzlü.

İnanın artık beynim kaldırmıyor bu döngüyü.

Utanıyorum, gencecik çocukları yaşatmak varken ölüme yollamaktan.

Onlar ölürken ben burada sırt üstü yatmaktan utanıyorum.

Onlar aç susuz dağlarda, siperlerde, nöbetlerde ve hudutlarda dik durmaya çalışırken, ben burada sofraya oturmaya utanıyorum.

Ey fıtrat!!!!

Değiş artık...

Utanıyoruz....