“Yürü; hala ne diye oyunda, oynaştasın?

Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın!
…
Bilmem, neden gündelik işlerle telaştasın
Kızım sen de Fatihler doğuracak yaştasın!”
Bu dizeler Arif Nihat Asya’ya ait olmakla birlikte, şiirde bahsi geçmeyenlerimizin de düşüncelerini yansıtmaktadır. Ömrün fıtratı itibariyle; aksiyon ve hareket gençliğe, durağanlık ve sükûnet ihtiyarlığa yakıştırılır. Fakat artık değişen yaşam koşulları ve sosyal çevre bu özü değiştirmiş, saptırmıştır.

Yirmi birinci yüzyılda gençlik denildiğinde dünyanın çıkan çivisini beş kuruşa satanlar, ihtiyarlıktan bahsedildiğinde ise kendini boy aynasına bakmadan başkalarının eleştirisi üzerinden var olanlar akla gelmektedir.

Okul, aile, arkadaş çevresi, teknoloji, sınav kaygısı, gelecek sıkıntıları, ülke gündemi ve politik tartışmalar arasına sıkışan koca bir nesilden söz ediyorum. Her ne yaparsa yapsın asla tatmin edemeyeceğinden emin olduğu büyüklerini sırtında taşıyanları, kendini bulma yolunda ilerlerken bu yük sebebiyle kambur olanları, ondan öncekilerin günahlarının bedelini ödeyenleri, kişilere göre değişen standartlara yetişemeyeceğini bilenleri, referansları hayatına basamak niyetine kullanamayanları, gelecekten de hayallerden de ümidini kesenleri diyorum.
Sizden, bizden, geleceğimizden bahsediyorum…

Bu dehlizi yok etmenin, güzel günleri hep birlikte görmenin, kimseyi geride bırakmamanın bir yolu var mı bilmiyorum. Belki büyük ütopyamız gerçekleşir, o gemi bir gün gelirse kurtuluruz kamburlarımızdan. Fakat bunlar vuku bulana dek geçecek günler için önlem almak bizim ellerimizde. Yük olmayıp aksine dert edinerek, iyiyi yormadan güzel ve destekleyici olumlamalarda bulunarak, kimseyi günah keçisi seçmeden günahın kendisini
ortadan kaldırmayı hedefleyerek, birlikte yürümenin keyfini dille değil kalple hissederek genç olanı, heyecanlı olanı, ümidi olanı var edebiliriz.
Çünkü kaybeden biziz, yitirdiğimiz bizim gençliğimiz…