Bankalar, billboardlar, reklamlar, broşürler, kampanyalar… 
Bitmek bilmeyen bir tanıtımdöngüsü içinde kalan, tüketimlerden tüketim seçmeye çalıştıkça tükenen, hepsinin arasında sıkışan, sıkıştıkça yok olan insanlar… Renklerin ve rakamların işgaline uğrayan, bankalarının ve billboardlarının ışığını herkes uyurken dahi kaybetmediği, girişinde ve çıkışında onlarca tanıtım levhasının asılı olduğu şehirler… Hepsinin ötesinde bir gerçek var, ledlerin gölgesinde kalmış bir gerçek.

Şehrimde sönmüyor hiçbir zaman ışıkları bankaların ve tabelaların. Herkes uyuyor, sokağa çıkmak zaten yasak. Fakat yine de indirmiyorlar şalterleri. Televizyonlar kapalı, gecenin üçünde kalmıyor bir tek bebek bile ayakta. Ama biliyorum, bant kaydında dönüp duruyor reklamlar. Bir toplu konut tanıtımı geçiyor gözümün önünden, sonsuz mutluluğu orada bulacağımız. Bir alışveriş sitesi afişini önüme düşürüyor rüzgâr, kuryelerinin her siparişte mutluluk getirdiği. Bembeyaz dişleri kıpkırmızı rujuyla bir kadın, elinde diş macunu, mutlu bir gülüş vadeden.

Sahi, bu kadar kolay mı ensesinden yakalamak onu?
Oligarşi, monarşi, teokrasi ya da demokrasiden hiçbiri değil. Reklamın liderliği bu. Onun kanunları, onun kuralları, onun rengi, onun dili, onun sistemi her şey. Bir butikten tutun, herhangi bir siyasal partiye kadar hepsinin bir sosyal medya hesabı var. 
Elbiselerin ve politikaların reklamı arasında bir kıyas bu.
Aşikâr olanın kusurlarının daha kolay kapandığı bir zamandır sürüp giden. Reklamın rengiyle gösteriş postu giyinen, sloganlarla meşrulaşan, ışıklarla belirginleşen, magazinle olağanlaşan olumsuzlukları reddetme seçeneği kimseye sunulmamış oluyor böylece. Kötü olan legalleşince, iyinin üstü balçıkla sıvanıyor. İsyan hakkı birden kalkıyor tedavülden. Su uyuyor, düşmanın hata payı baki. Bankalar ve billboardlarsa hiç teslim olmuyorlar karanlığa.