Diyarbakır’da yapılan Kürt konferansından zaman olarak çok fazla geriye gitmeye gerek yok; Barzani-Başbakan, BDPli milletvekilleri- Başbakan ve Diyarbakır Belediye Başkanı Baydemir-Başbakan arasında geçen söz dalaşını, tehditlerini hatırlayın!

    Barzani, terör eylemi sonrası Kuzey Irak topraklarına kaçan PKKlılar yönelik İktidar isteklerine cevap olarak: ”Değil PKKlı bir kedisini bile vermem.”

    Başbakan: “Barzani benim muhatabım değil.”

    Barzani: “ Ankara Kerkük’e karışırsa biz de Diyarbakır’a karışırız. Türkler saldırırsa silâha sarılırız.” demişti.

    Başbakan’ın, PKKlı teröristlerle kucaklaşan BDPli milletvekillerine de tepkisi: “PKKlı teröristlerle kucaklaşanlarla ne konuşacaksın.” olmuştu.

    Diyarbakır Belediye Başkanı Baydemir’in, Başbakan’ımıza: “Meşenin dalları nerenize battı? Ha si…tir!” çıkışını da hatırlayın.

     Bu gün ölümüne ağıt yakılan, “geçmişte türbanı desteklemişti“ kabilinden kutsamalarla ölümüne ağıt yakılıp ağlanan Ahmet Kaya kaçtığı Fransa’da bir konserinde sahnede bu millete: “Şerefsiz!” diye hakaret etmişti.

     Ağlayıp:” Keşke O da burada olsaydı.” denilen A.Kaya da böyle biri…

     O gün Diyarbakır’da Başbakan bu ülkenin Başbakanına hakaret eden Barzani’nin elini kaldırarak halkı selamladı, meşenin dalları göndermesi yapa Baydemir’in elini tuttu; “Ne konuşacağım” dediği PKKlılarla kucaklaşanlarla sözde barışı(!) konuştu!

     Özetle, sürecin başlangıcı böyleydi.

     Kırgınlıklar hadi konuşarak tolere edilir diyelim, ya toprak, bağımsızlık ve öz yönetim isteklerini, “Kürdistan” isimlendirmelerini görmezden gelen anlayışa, lakayt tavra ne diyeceğiz?

     Yıllarca şehit mezarları ve oralarda ağlayan ana-baba, eş ve yetimlerinin gözyaşlarını, acılarını resimleyip manşetlerine taşımayı düşünmeyip, Diyarbakır’da yapılan ayrışma provasını: ”Barışı resmini yaptık!” diye takdim eden İktidar ve basını;

    Soğuk mermerlere annelerin, eşlerin, evlatların kondurduğu buseyi, “zamanın ruhuna”  unutturmaya çalışanların, Diyarbakır görüntülerine atfen,  ”Çözüm sürecine hayat öpücüğü!” olarak sunmasını “tarihin ruhu” inkâr eder mi, göreceğiz…

      Meclisteki Yapay Gündem

      Diyarbakır’da Kürt konferansında büyük Kürdistan’ın başkentinin isminin Diyarbakır yerine “Amed” olarak değiştirilmesi, Güneydoğu’nun “Kürdistan” olarak örtülü tescili yapılırken, aynı saatlerde Mecliste kadın milletvekillerinin etek yerine pantolon giysin tartışmaları ve bununla ilgili “İç Tüzük” değişikliği vardı.

     Anlamadığım, ayağa kalkıp PKK hamisi Barzani’yi selâmlayıp: “Kürdistan’ın başkentine hoş geldin.” diyen mi, yoksa Barzani mi ev sahibiydi çözmeye çalışıyorum! Başbakan’ımızın ağzından                        Diyarbakır’ın, Kürdistan’ın başkenti teyidinden sonra atılan sloganlara bakarak dilde, akılda, gönülde, fikren bölünmüş, hatta bir bayrağı olan Güneydoğu’dan bin yıllık kardeşlik, barış, tek devlet, tek millet çıkarmak ne derece mümkündür?

     İlginç olan ihanet sırıtmasına rağmen, İktidar’ın:

    ABD’yle aynı paraleldeki PKK istekleri lehine aldığı inisiyatifi;

    Güneydoğu hakkındaki mahrem düşüncelerini;

    PKK hegemonyasını pekiştirecek ve dedikleri öz yönetimi kurduracak çalışmalarını açıkça görmesine rağmen, yandaş basının seri bir şekilde: “Barış tescillendi !” manşetleriydi...

     Özetle: 20 Kasımda resmen olmasa da İktidar-Barzani el birliğiyle Güneydoğu’nun Kürdistan, Diyarbakır’ın Kürdistan’ın başkenti Amed olduğu dünyaya deklare edildi…

                                                                       **********

      Bir başka ilginçlik de sahnede tüm bu oyunlar sergilenirken fonda Şivan Perver şu dizeleri Kürtçe seslendiriyordu:

      “…………………  

       Saldırın ve tutun;

       Kemiklerini kırın.

       O pislik iğrençleri

       İçimizden çıkartın.

        .…………………

       Ya ölüm ya kurtuluş!

       Artık savaş zamanıdır.”

      Başbakan’ımız, Şivan’ın, Barzani’nin ellerini kaldırıp bin yıllık kardeşlik ve barış mesajları verirken eşi de ağlıyordu!

      Bu dizeleri o an için anladıklarını sanmıyorum; ya sonrası?

      Diyorum ki, “düşman, pislik, iğrençler” dediği ve savaş ilân ettiği Türk milletini yok saydığı için alınmamıştır diye düşünüyorum.

      Merakım:

      Ezginin(!) içeriğinde söylenenleri öğrendikten sonra hâlâ barış umudu taşıyor mu?

      Ağlayan ağladığına üzülmüş müdür?

      Özetle: Diyarbakır’da, şölenden, iç barıştan, kardeşlikten söz edilerek duygusal bir yakınlaşmanın sağlandığı imajı verilmeye çalışıldı.

      Basında, korkuların, kuşkuların yersizliğini işleyerek görevini yaptı! Aslında bu buluşma gerçek niyetleri açık eden sembollerin alabildiğince kullanıldığı zemindi; tabiî ki sembolleri çözümleyen ve anlayanlara…

     Kürt Konferansının Dış Basındaki Yorumu

       Malum dershanelerin pek fazla öne çıkarılmadığı günler öncesi dershane imalarındaki mesajı alan F. Gülen, Erdoğan’ın ABD ziyaretinde basın üzerinden görüşme isteklerine:  “Gökten ne iner de yer kabul etmez?!” mesajı ve arabulucu olarak da Arınç’ı göndermesine rağmen kabul etmemişti.

     Hüküm verildi, kalem kırıldı ve dershaneler kapatılacak, belli oldu artık.

     Dönüş olur mu?

     Gülen’in: “Cennette olsalar kapısını kapatıp içeriye almazlar.” siteminden, sabır telkininden sonra zor.

     İşte dışarıdakiler diyorlar ki, zor tuttuğu %50 artık yok; bölündü ve karşılığı on milyon oy…

     Diyarbakır’daki, Öcalan’ın da dışarıda bırakıldığı senaryoda Barzani Kürtlerin yeni lideri; en azından Başbakanımız öyle olasını istiyor.

     Dolayısı ile Diyarbakır oyunu dışardan, kaybedilen on milyon cemaat oyunu bu yolla tolere etme planı olarak yorumlandı; değil demek mümkün değil de tutar mı?

     Nasrettin Hoca’nın Akşehir’e çaldığı mayanın yoğurt olmasını beklerken göl kurudu gitti. Güneydoğu hala orada inşallah geç olmaz!