Geçen hafta Ünye Belediyesi Büyük Camii karşısında yaşlılar için lokal açtı. Adını “İkinci Bahar Lokali” koymuşlar.
Anlamlı bir isim.
Bundan yıllarca önce Ünye’de yaşlılara hitap eden, sigara içilmeyen ve kâğıt oyunu oynanmayan bir kahvehane vardı. Kahvehane sahibi zarar ediyorum gerekçesi ile kapatmıştı.
Eskiden, çok değil otuz-kırk yıl önce aileler daha geniş ve dede-torunun bir arada yaşamaları oranı hatırı sayılır derecede idi.
Şimdi ise değil torunlar evlatlar bile artık (çeşitli gerekçelerle) aileden ayrı düşüyorlar. Hal böyle olunca da aileler küçüldükleri gibi, aile bireyleri arasındaki iletişim ve bağlılık da o derece azalıyor.
Evler artık otelden bir derece daha özel hale geldi. Böyle olunca insanlar yaşlandıkça ve sosyal hayattan ellerini, ayaklarını çektikçe yalnızlaşıp hayata küsmeye başlıyorlar.
Dolayısıyla Ünye Belediyesinin bu icraatını takdirle karşılamak gerekir. Sizlere biraz abartılı gelebilir ama İkinci Bahar Lokali Ünye Belediyesinin diğer icraatlarından daha anlamlı geliyor bana.
Hazır yeri gelmişken;
Belediyeler şehir yaşayanlarının her alandaki sosyal yaşamları üzerinde çalışmalar yapmak zorundadırlar. Şehir yaşayanlarının bir kısmının ya da günlük yaşamının bir alanına önem vermemeleri gerekir.
Burada bir durum daha var, Maddi veya zaman dilimi olarak önemsizmiş gibi gözükseler de; Aslında şehri ve sosyal yaşamı önemli ölçüde etkileyen unsular vardır.
Mesela, yaşlılarımız oran olarak toplumun küçük bir kesimini teşkil etseler de onların günlük yaşamlarını dolu –dolu yaşamaları için bir araya gelebilecekleri, yaz, kış faydalanabilecekleri (bir ölçüde) yeşil alanlar ile beraber lokaller oluşturmak gerekmektedir. Zira şehre inemeyen yaşlılar hiç olmazsa orada yaşıtları ile hasbıhal ederler. Bunun yanı sıra mahallelilik ruhunun gelişmesine katkıda bulunulmuş olmaz mı?
Torunları ile lokale gelen kemale ermişlerin muhabbetleri ve nesiller arası ilişkilerin sıcaklığını hayal etmek bile insana haz veriyor. 
Elbette bu arada hanımları da düşünmek gerekiyor. Buralar sadece erkelerin değil hanımlarında müdavim olduğu yerler olarak da düşünülmeli.
Bana göre belediyeler site projesi sunan müteahhitlerden işe başlamalılar. Sitelerde böyle yerlerin ihyasını şart koşmalılar, projelerde gösterilmesini istemeliler.
Bir başka konu daha var,
Yaşlılar evi. Yazımızın başında da dediğimiz gibi ülkemiz sosyal yaşamının çeşitliliği hızla değişiyor. Anne, babalar ile evlatlar artık değil bir yerde, aynı şehirde bile değiller.
Eskiden bizler proje çizerken mal sahibi her bir evlat için bir daire düşüncesinde olurdu.
Şimdi ne o maddi imkân var, ne evlatla bir aradalar ne de baba artık diyor ki” ben bu dünyaya bir daha mı geleceğim, herkes başının çaresine baksın.”
Hal böyle olunca yaşlılıkta maddi ihtiyaçların sağlanmasının yanı sıra, yalnız kalmaktan dolayı ruh sağlığındaki bozulmalar ve hayat şartları yaşlılarımızı içinden çıkamayacakları durumlara itiyor.
Yaşlılar evi deyince çeşitli imkânlarının sağlandığı otel odaları ya da pansiyonlar şeklinde düşünülüyor. Hâlbuki bu alanlar yaşlıları artık işe yaramayan, topluma yük olmaya başlamışlık duygusuna sürüklüyor.
Günlük işlerini kendilerinin yapabileceği, hobi anlamında çeşitli iş alanlarının ihdas edildiği tabiatla iç içe yaşanan alanlarının yaratılması; Onları günlük yaşamlarından kopmadan, sağlıklı ve huzur içerisinde ömürlerini geçirecekleri en doğru alanlardır.
En azından Ünye gibi daha henüz tabiatla ilişiğini tam kesmemiş, metropol olmamış şehirlerde bu gerçekleştirilebilir diye düşünüyorum. Hayırlısı…