Sen.. (!)
20 yaşına da gelse evladın, gece "üzeri açıldı mı? Ayazın soğuk nefesi kadife tenine dokundu mu?" diye korkular yaşarken, taş kesilesi elleriyle senin narin, kadife dokulu, gül kokulu yavruna ölümün soğuk nefesini tattırmıyor mu(?), o anda taş kesilip, bir kaya kadar sert, büyük bir yangın kadar hoyrat olup yakıveresi geliyor insanın  o kahpe döllerini…
Cephesi olmayan ama varlığını ciğerimizde hissettiğimiz bu kalleş savaşta (bu savaşın başka bir ismi olamaz) gün 
geçmiyor ki, 3-5 şehit haberi gelmesin.
Yandım.!!!
Diyor şehit anası yandım..!!!!    İçindeki yangının tarifi yok. 
Doyamadım!
Daha çok küçüksün!
Ben sana bakmaya kıyamadım, onlar vurmaya nasıl kıydı!” Diye feryat ediyor.
Acısı çok büyük... 
Hiçbir teselli, hiçbir kelime yetmiyor avutmaya… 
Sonra topluyor bütün cesaretini ve metanetini haykırıyor şehidin tabutu başında o vicdansız alçaklara…
 “Bir oğlum daha var VATANA feda olsun!!!”
diyor, kükrüyor var gücüyle parmaklarını geçirmek istercesine o hainlerin boğazına…
Herkesin yüzünde suçluluk duygusunun verdiği sessizlik  ve çaresizliğin verdiği mahcubiyet…
Şehit anası bakıyor çaresizce protokoldekilerin yüzüne;
“Bulun..!
“Bulun.! Getirin bana bağrımdan 
kopardıkları diğer yarıma kıyan hainleri…” dercesine taşıdığı sessizliğin çığlığı, vicdanlarda 5 ton patlayıcının çıkardığı sesten daha güçlü vuruyor kulaklara…
Kimdi bu zalimler? 
Bunlara kim sebep oluyordu?
Ne istiyorlardı?
Askerliğin bir görev olduğu  ve tarih kitaplarında gördükleri kadarıyla “Cephede Savaşmak”tan başka bir anlam taşımadığını zanneden bu gencecik 
çocuklarla husumetleri neydi?
Kimse bilmiyordu… Ya da bilmek istemiyordu(?)
Açılımını bile bilmedikleri bu 3-4 harfli örgütler nereden çıkmıştı? 
Kim kurmuştu, kim salıvermişti üzerlerine..(?)
Bilen var mıydı?
Hedef hep garibanın çocuğu muydu? 
Zenginin çocukları muaf mıydı askerlikten? 

Bütün dertleri düzensiz evi olan, anacığına yaşadığı sıkıntıları unutturmak için okuyamayıp çalışmak zorunda kalan ve hatta asgari ücretle hayallerinin gerçekleşmeyeceğinin farkında olup,  asker olmayı iyi gelirli iş olarak görüp, anacığını “Saraylarda Yaşatmayı” vadeden çocuklarla mıydı?
Eyy dil, din, ırk ayrımı yapıp, kendi içinde kendi milletiyle düşman olmayı marifet sayanlar!!
Silkelenin..!
Düşmanımız içeride değil dışarıda…
Biz kardeşiz!
Bu VATAN, bu TOPRAK, bu BAYRAK, bu toprakta yatan ŞEHİTLER BİZİM!!!
Gidecek başka toprağımız yoksa şayet, parti gözetmeden, etnik köken irdelemeden birlik olmaktan başka çaremiz yok. 

BİZ, birbirimize sahip çıkmaz isek eğer, daha nice çocuklarımız ŞEHİT olur  bizlerde ŞAHİT…            

 Saygılarımla...