Önceleri Irakta bombalar patlardı. Üzülürdük, kahrolurduk ve isyan ederdik. Dualar ederdik ki ülkemizde olmasın böyle kötülükler. Sonra Pakistan ve Afganistan da başladı patlamalar. Yine üzüldük ve İslam aleminin düştüğü bu durumdan çıkabilmesi için dua ettik. Daha sonra seçtiklerimizin tutarsız ve basiretsiz politikaları sebebiyle ülkemizde yaşayan bu kalleş, bu şerefsiz ve namussuz cellatlara kurban ediliyoruz.

Suçu Amerika da, İngiltere de aramak, kolayına kaçmaktır. Onlar zaten belli olan düşman. Ülkede ki Polisin, Askerin ve memurun % 30 u hain çıkmış. Bombayı patlatan Müslüman, ölen Müslüman. Bu müslümanlar da kendi akılları ile yaşayamıyorsa ve onun bunun maşası olabiliyorsa, yazıklar olsun. Allahın ilk emrinin oku demesine rağmen, dinlemeyip, cehaleti yeğleyen ve bilgi ve ilime karşı yobazlık ve cehaleti savunan yine biz Müslümanlar değilmiyiz.

Defalarca köşemde yazdım ve hala da yazmaya devam ediyorum. Emperyalistlerin karşısına dikileceksek eğer, bunu eğitim, kültür, bilgi, birikim ve sosyal dirayet yönünden kendimizi iyi yetiştirmemiz gerekecektir. Bunun için de illa ve illa okumak ve çalışmak gerekir. Bizim gibi tembel insanlar ancak boş boş konuşur işte.

Üzülmemek elde değil, adamlar bomba yüklü araçlarla ülkede kol geziyorlar. İstedikleri yeri göz göre göre patlatıyorlar. Polisiye tedbirlerin üst seviyede olduğu bir bölgeye, yani maç çıkış saatinde saldırıyorlar. Bizim İstihbarat teşkilatımız ise ayakta uyuyor. Bir yetkili de çıkıp demiyor ki, “Yahu neler oluyor, uyuyormusunuz”. Bu memlekette Hakan Fidan dan başka adam mı kalmadı. Ya da B.kunda boncuk mu buldunuz bu adamın.

İçimden bir ses yine deli deli sorular yöneltiyor ve yaz bunuda sıkıysa diyor ama yazmıyacağım. Polislerimize, o gencecik taze Polislerimize üzülüyorum. Hayatlarının baharında ölümün en kötüsüyle Şehadet şerbetini içip Kara toprağa koyuluyorlar. Ailelere yazık, Anne ve Babaya yazık. Eşlere ve çocuklara yazık. Böyle giderse yakında polislere kız vermeyecek aileler. Ölen polis ve vatandaşlarımıza Allahtan Rahmet, ailelerine sabır dilemekten başka elimizden bir şey gelmiyor.

İLKNUR PEDER BELGESELİ

İlknur PEDER, İzmir de yaşayan engelli bir psikolog. Geçenlerde bir tv kanalı onun hakkında bir belgesel hazırladı. İlknuru anlatmaya Günlerin, ayların hatta yılların yetmeyeceğini biliyorum. Fakat yine de bu kısacık belgeseli mutlaka izlemelisiniz diye düşündüm.

Nedenini merak edenlere tavsiyem, izleyin, ondan sonra tekrar bakın hayata. Bir insanın hayat hikayesini dinlerken veya izlerken, aslında hayatın sizlere ne kadar cömert davrandığını anlıyor ve bunun için şükretmekten aciz olduğunuzdan utanıyor olacaksınız. İlknur PEDER i ilk tanıdığım gün Asaleti ve dik duruşuyla, eğitimi ve karakteri ile gönlüme taht kurdu diyebilirim.

İyi ki tanımışım dediğim insanlardan oldu son zamanlarda. Eminim sizlerde belgeseli izledikten sonra benimle aynı fikirde olacaksınız. Onu tanıyana kadar kendimin çok akıllı olduğunu zannederdim ve ağzım iyi laf yapar biliyordum. İlknur birkaç günde bana haddimi bildirdi ve ilk kez bilgi ve karakter karşısında zorlandığımı hissettim.

İki kolu olmayan, bir ayağıda takma (Protez) olan bu kadının yaşam öyküsünü hayretler içinde izleyeceksiniz. Engelli olmanın, mücadeleden vazgeçmek olmadığını, hiçbir engelin, iyi yetiştirilmiş bir insanın karşısında duramayacağının, azmin ve sağlam iradenin gücüne tanık olacaksınız. Linkini kopyalayın ve bilgisayarınıza yapıştırın. Oturun ve keyifle izleyin bu güçlü kadını.

https://www.youtube.com/watch?v=wxJQ5-EPDPs&feature=sharernrn

SEVGİ VE SAYGILARIMLA...