Ülkemizde en çok ihtiyaç duyduğumuz, özü sözü bir, demokratik olgunluk  sahibi, bilgili ve kültürlü, iyi yetişmiş, dalında uzman  insanlar. Bu ülke ancak böyle insanlarla daha iyi yerlere gelebilir.

Böyle insanlarımız yok mu, elbette var, fakat maalesef ağzı iyi laf yapanlara, kabadayı kişiliklere, ve bir dediği bir dediğini tutmayan adamlara meraklıyız toplum olarak.
Şimdi ülke siyaseti ile ilgili insan rezervlerimiz üzerine bir beyin jimnastiği yapalım hep birlikte. Öyle algılar oluşturuluyor ki, şu zamanda gökten melek gelse, sosyal medyaya at, iki dakikada değersizleştirilir.

Ya da iç ve dış çıkar gurupları işlerine gelen şeytan bile olsa onu aklayıp paklayıp bizlere melek diye yutturabiliyorlar. Bizler de okumayı, araştırmayı sevmediğimiz için bir fikir sahibi olamayıp, böyle durumlarda hep birilerinin algı yönetimi ve yönlendirmelerine alet olabiliyoruz.
 

Mesela eski Cumhurbaşkanı Abdullah Gül.
Birileri pişirip pişirip servis ediyor.
Abdullah Gül şöyle dedi, böyle yaptı, parti kurar mı, kursa ne olur, kazanır mı gibi.
Bizlerde keriziz ve yedik bunları. Abdullah Gül ü de gördük biz. Hiç etliye sütlüye karışmayan, hiç bir yanlışa müdahale etmeyen ve konuşması gereken yerde susan bir Cumhurbaşkanı olarak tarihteki yerini aldı.
Eski camlar bardak olsaydı gibi laflar geliyor aklıma. Ayinesi iştir kişinin gibi. Laf ile peynir gemisi yürümez, gibi. Sanki memlekette başka adam kalmamış gibi, cin gösterip şeytana mecbur bırakacaklar akıllarınca.
Şu başımızdaki liderlere bakmak yeterli ülkenin halini anlamak için.

Mesela Tayyip Erdoğan… 
Partisinde bir sürü genç insan var pırıl pırıl. Ama bir bakıyorsun, az öne çıkanı, biraz konuşanı anında koyuyor kapı önüne ve trollerine hedef göstererek itibarsızlaştırıyor. Ahmet Davutoğlu, Efkan Ala, Yalçın Akdoğan ve diğerleri gibi. Ya fetöcü olarak lanse ediliyor, yada vatan hainliğine kadar şutlanıyor.

Mesela Kemal Kılıçdaroğlu…
Cumhuriyet Halk Partisine baktığımızda, liderlik vasfı olan bir sürü adam görebiliyoruz. Kılıçdaroğlu bunca seçim kaybetmesine ve hezimete uğramasına rağmen, ısrarla yapıştığı koltuğunu kimseye bırakmak istemiyor. Delegeleri ele geçirmiş veya kendi adamlarını yerleştirmiş, girdiği kongreleri sürekli kazanıyor. Oysa orada Muharrem İnce, Aykut Erdoğdu, Özgür Özel, Mustafa Balbay ve parti dışında Ümit Kocasakal ve Metin Feyzioğlu duruyor. Hepsi pırıl pırıl insanlar.

Mesela Devlet Bahçeli...
Milliyetçi Hareket Partisinde de CHP den daha vahim şeyler oldu ve olmakta. Kimin yıldızı parlasa hemen suç uydurulup ihraç ediliyor. Bahçelinin zaten ülkeyi yönetmek gibi bir amacı yok. O koltuk ona yetiyor. Yapışıp kaldı koltukta. Orada ölmek istiyor anladığımız kadarıyla. Oysa Sinan Oğan, Meral Akşener, Ümit Bozdağ ve diğerleri, hiç bir şaibesi olmayan pırıl pırıl insanlardı. Kendi ikbali uğruna partisinin geleceğini de harcadı.
Nedense özgüvenli ve kendini ve fikirlerini ifade etmeyi bilen, biat etmeyi kabul etmeyen, her konuda fikri ve bilgisi olan, feraset sahibi insanları bir şekilde kıskançlıkla harcayabiliyorlar. Oysa bu ülkenin böyle donanımlı insanlara ne kadar da ihtiyacı var.
Siyasi Partilerimize şöyle bir baktığımda, Saadet Partisi içindeki hiyerarşik yapı gayet demokratik ve donanımlı. İYİ Parti ise daha yeni kurulmasına rağmen gelecek için ve bu ülkenin yarınları için bir umut saçmaya başladı.
Bu iki parti diğerlerine ışık olur inşallah. Siyasette bu kadar kaliteli insanları israf etmezler de, bu ülke yarınlara güvenle taşınmış olur.
Kalın sağlıcakla.